طبق نظر دکتر Decontee Jimmeh متخصص اعصاب و روان در Norwood در آمریکا، اسکن امواج مغزی (EEG) یک فرد خاص، اطلاعات مفیدی را در مورد خصوصیات اخلاقی وی در اختیار کارشناسان قرار می دهد. دکتر Jimmeh در این رابطه می افزاید که صرفا به جای مطالعه ی مستقیم امواج مغزی یک فرد می توان رفتار نورون ها ، و واکنشی که نسبت به یک اتفاق خاص در مغز رخ می دهد را مورد مطالعه قرار داد.

در کنار EEG فراخوانی حافظه هم می تواند باعث ایجاد امواج مغزی قابل ترجمه باشد. اگرچه فراخوانی حافظه نیاز به یک محرک دارد (چیزی که در EEG نیازی به آن نیست). امواج مغزی که به این وسیله تولید می شوند بسیار کوچکتر هستند و به صورت لحظه ای اتفاق می افتند.
این اطلاعات نه به شما می گوید که یک فرد دقیقا به چه چیزی فکر می کند و نه می تواند در روانشناسی فرد کمک کند. اما در عوض این امواج مغزی و تفسیر آنها به شما کمک می کند تا پیش بینی کنید که فرد مورد نظر در یک شرایط خاص چه عکس العملی از خود نشان می دهد. در واقع شما با بخش خوبی از “خصوصیت های فردی” یک انسان آشنا می شوید و خواهید فهمید که وی در موقعیتی که شاید قبلا تجربه نکرده است، چه واکنشی خواهد داشت.

شواهد بسیاری وجود دارند که بیمارانی که به افسردگی دچار هستند در زمان های خاصی امواج مغزی با دامنه ی کوتاه تولید می کنند. این زمان ها وقتی است که آنها در حال تجربه و یا تفکر در مورد احساسات عمیقی هستند، در این شرایط بخش های خاصی از مغز امواج بیشتری تولید می کنند. بنابراین شواهد می توان از امواج مغزی برای مطالعه ی احساسات فردی استفاده کرد. در حال حاضر برای دریافت امواج مغزی نیاز به پوشیدن الکترودهای خاصی است، اما اگر می خواستیم امواج مغزی را از راه دور اسکن کنیم، چه چیزی مورد نیاز بود؟

هک کردن مغز؟

برای درک بهتر از تکنولوژی دستگاه های “خواندن امواج مغزی” مانند وسایلی که شرکت های تولیدی اسباب بازی های ذکر شده استفاده می کنند  به سراغ دکتر آدریان راندولف رفتیم. او که یک محقق و استاد دانشگاه در زمنیه ی “شناخت مغز” است، یک آزمایشگاه مخصوص در این زمینه را احداث کرده است. دکتر راندولف مدت هاست که بر روی علوم پیشرفته ای نظیر ساخت یک مغز کامپیوتری (BCI) کار می کند. وی در تلاش است تا با مطالعه در این مورد به بیماران خانه نشینی همچون کسانی که از ALS رنج می برند، کمک کند.
آزمایشگاه دکتر راندولف اخیرا یک BCI مخصوص را برای عینک گوگل ساخته است. این مغز کامپیوتری به کاربران این اجازه را می دهد که در میان افکارشان به دنبال اتفاقی خاص بگردند (چیزی شبیه جست جوی یک کلمه در یک متن). وی در یکی از سخنرانهایش در سال مغز انسان را به عنوان ” کنترل از راه دور نهایی” معرفی می کند.

او توضیح می دهد که یک بازار بسیار بزرگ و پر رونق در زمینه ی “سیستم های مغزی” به راه افتاده است. شرکت هایی که می خوانند کاربران را تحت تاثیر قرار دهند و به آنها حس یک محصول تعامل گرا را منتقل کنند، در حال حرکت به این سمت هستند.

در حقیقت برای این که بتوان وارد مغز مصرف کنندگان شد نیاز به ابزار های خاصی است. در حال حاضر برای این امر شما در یک جای مخصوص قرار می گیرید و از شما سوال های خاصی پرسیده می شود. در این روش احتمال خطا بسیار زیاد است، مثلا وقتی که ضمیر خودآگاه شما کنترل قضیه را به دست می گیرد و در جواب های شما تاثیر می گذارد (در واقع باعث می شود جواب هایتان عمق وجودی شما را به تصویر نکشند). البته برای مقابله با این مشکل راه هایی هم هست. ما تمام حرکات شما را زیر نظر می گیریم، این که به کجا نگاه می کنید، چطور پلک میزنید، دست هایتان را کجا قرار می دهید، به طور کل زبان بدن شما در این حل مشکل ما را یاری می کند.

دکتر راندولف توضیح می دهد 

برای خواندن امواج مغزی از کلاهی شبیه به کلاه شنا استفاده می شود. بر روی این کلاه الکترودهایی قرار دارد تا امواج مغزی را اسکن کنند. این الکترود ها به وسیله ی سیم هایی به یک دستگاه تقویت کننده متصل هستند. دستگاه تقویت کننده به محققان کمک می کند تا بتوانند امواج بسیار ریز و ضعیف مغزی را هم ضبط کنند، تا از این طریق درک بهتری از سیگنال های مرتبط داشته باشند. دکتر راندولف در مورد این که محققین چگونه یک عمل یا رفتار خاص را با استفاده از فراوانی امواج مغزی ردیابی می کنند این گونه توضیح می دهد: این تشخیص رابطه ی مستقیمی با فرکانس امواج دارد. به طور مثال سینگال مربوط به حرکت بسامدی در حدود ۸ تا ۱۶ دارد.

طبق گفته های دکتر راندواف

یکی از مشکلات دریافت سیگنال های ضعیف مغزی این است که الکترودهایی که بر روی پوست سر قرار می گیرند آنچنان حساس و قوی هستند که سیگنال های زیر ۶۰ هرتز درون اتاق (از جمله امواج ساطع شده از مانیتور) را هم دریافت می کنند. در این صورت نیاز به اعمال فیلتر بر روی سیگنال های دریافتی هم به صورت سخت افزاری و هم نرم افزاری است.

بعضی از محققین ساختن ابزاری شبیه به قفس فارادی را پیشنهاد می کنند، اما ما باید روی چیزی عملی تر کار کنیم. نمی توان همیشه یک کلاه مسی به سر داشت و این طرف  و آن طرف رفت. قفس فارادی ابزاری فلزی بود که دانشمندان در هنگام کار با امواج الکتریکی قوی درون آن می رفتند تا هم از نزدیک آزمایشات شان را مشاهده کنند و هم از اصابت صاعقه های مصنوعی در امان باشند.